Soms overvalt het je opeens, een gevoel van eenzaamheid. Het is alsof je (even?) geen connectie meer voelt met de mensen om je heen. En hoewel er echt wel anderen om je heen zijn, het voelt alsof er niemand is die je echt begrijpt. Een zwaar gevoel overvalt je, verdriet lijkt vanuit je keel op te komen zetten, maar huilen kun je niet. Het is donker in je hoofd. Eerst probeer je je te verzetten, je gedachten te sturen en jezelf te bewegen naar andere sferen, maar het lijkt je alleen maar zwaarder en trager te maken. Verdriet kruipt langzaam omhoog naar achter je ogen, waar het blijft zitten als een jager op wacht. Alles voelt zwaar en je kijkt naar de buitenwereld door een sombere bril. Je wist niet dat het moederschap zo eenzaam kon zijn.
Je kunt niet laten zien dat je worstelt
Eigenlijk heb je het gewoon zwaar, niet iets wat je gemakkelijk kan toegeven, zelfs niet, of misschien vooral niet aan jezelf. Het moederschap is niet leuk en even denk je; ‘Was ik maar nooit… Je stopt je zelf voordat je je zin kan afmaken, maar hij blijft echoën in je hoofd. Nu voel je je nog rotter. Hoe kan ik dit nu denken? Jarenlang wilde ik niets liever dan moeder worden en nu lukt het me niet eens meer om blij te zijn.
Het voelt leeg in je hart. De liefde die normaal zo makkelijk stroomt lijkt wel verdwenen. Je voelt je niet begrepen, niet gesteund genoeg (al doet iedereen echt wel zijn best) en zo alleen tussen je vier muren. Nog niet eerder in je leven ben je zoveel samen met een ander mens geweest als met nu met je kind en niet eerder voelde je wereld zo klein.
Onbegrepen en niet gesteund
Je verdriet maakt nu plaats voor boosheid, vanuit je buik borrelen de verwijten op. ‘Waarom is het zo zwaar? Begrijpt nu niemand dat het meer van me vraagt dan ik kan geven?’ Dikke tranen biggelen nu over je wangen. In stilte schreeuwt je, de ingehouden woede kun je niet hoorbaar maken, je wil het kleine wezentje op je schoot niet wakker maken. Vannacht was weer een lange nacht waarin je een paar uurtjes slaap hebt weten te sprokkelen, maar die vooral bestond uit zachtjes wiegen op het ritme van huilen.
Vanochtend belde je werkgever, wanneer je denkt weer te kunnen komen. Inwendig tril je, hoe kun je vertellen dat het nog niet eens lukt om je lijf te wassen en een borstel door je haar te halen. Hoe kan je nu een vrolijk gezicht opzetten en doen alsof het leven gewoon doorgaat? Zachtjes zei je dat het nog niet goed gaat, hij is nog niet goed op gewicht en de nachten zijn zwaar. Het ongeduld aan de andere kant van de lijn is zo voelbaar dat je inwendig in elkaar krimpt. ‘Zullen we afspreken dat je volgende week koffie komt drinken met je collega’s? Ze snappen niet goed waarom je nog niet bent begonnen en horen graag wat meer van je.’
Een diepe zucht en weer door
Je kleintje beweegt en gaat wakker worden, met een diepe zucht probeer je de tranen samen met je zware gevoel weer naar beneden te ademen. Je gaat door, net zoals je gisteren deed en die week ervoor. Maar van binnen is het stil, zó gruwelijk stil.
Kon iemand me maar zien, echt zien
Fors slaap gebrek en weinig support
Het moederschap kan op momenten zo eenzaam zijn. Je hunkert naar verbinding, maar de realiteit voor veel moeders is dat ze alleen worstelen op hun eigen eilandjes met een fors slaapgebrek en weinig support. We leven in een maatschappij waarin zelfredzaamheid en prestatie groot goed zijn, maar die bijten met de behoefte van nieuw ouderschap. Je maakt nu zoveel mee, er is zóveel veranderd terwijl je lijf nog flink aan het herstellen is en je tegelijkertijd al je energie stopt in het laten groeien van je baby. Het kan voelen alsof je gevangen zit tussen verschillende werelden en je niet weet hoe je hiertussen moet bewegen. Je oude realiteit en deze nieuwe. De buitenwereld en je eigen binnenwereld.
Mag je eenzaamheid zichtbaar worden?
Durf je het te laten zien? Mag je het jezelf toestaan om de weg even kwijt te zijn? Geef je jezelf de tijd om te herstellen en te groeien? Moeder ben je ‘ineens’, maar moederschap is een proces waar je ruimte voor nodig hebt. Je laat je baby groeien op liefde en aandacht, maar dat heb jij ook nodig. Je bent nu niet zwak, je faalt niet. Je bent je aan het ontwikkelen en dat doet soms pijn.
Ik schrijf deze blog als een shoutout aan alle moeders die zich niet gesteund voelen, niet begrepen of geïsoleerd. Hoe anoniem je ook bent, ik weet dat je er bent. Begrijp hoe het voelt. Je bent niet alleen. Je wordt gezien.
Wil jij ook iemand laten weten dat je haar ziet? #ikzieje
Of wil je laten weten dat je graag gezien wilt worden is je struggles? #ziemij (Dat mag ook onder de post van dit bericht op mijn Insta)
