Een huilbaby heb je 24 uur per dag

Haar huidje lijkt wel strak te staan, als een canvas wat te hard om de latten is gespannen. De ademhaling van dit kleine meisje voelt ongemakkelijk, het is zó op spanning dat iedereen die langere tijd om haar heen is, op zijn tenen gaat lopen. 

Haar baby is een huilbaby. En ze is een schim geworden van wie ze ooit was. Ooit zeg ik, maar het is toch maar 3 maanden geleden dat ze de stralende hoogzwangere was, vol vertrouwen in haar komende bevalling. En nu? Nu is ze haast ziek van het slaapgebrek en het niet aflatende getob. Haar baby gedijt niet, zo zeggen de artsen. Het is net of dit kleine meisje, het hoopje ellende, (wat onaardig klinkt voor een baby, maar onomwonden waar is) niet op deze wereld wil zijn. Dit kleine kindje huilt onophoudelijk, krijst tot je er van binnen gek van wordt en straalt een misère uit waar je hart koud van gaat voelen.

Het hebben van een huilbaby kan je wanhopig maken

De dagen van deze moeder vullen zich met constante pogingen om haar kind te sussen en gerust te stellen, de ene wanhoopsdaad na de andere. Want wat ze ook probeert, niets lijkt te helpen. En dat vindt ze het moeilijkste, naast de lichamelijke uitputtingsslag, faalt ze 24 uur per dag in het transformeren van haar zorgenkindje in een tevreden baby.

De lijst van hulpverleners groeit gestaag, en frustrerend genoeg geven ze haar allemaal grofweg dezelfde boodschap: ‘Je baby is lichamelijk gezond en zou eigenlijk gewoon moeten floreren. De moeder zoekt daarom haar heil bij het afspeuren van het internet. Ze krijgt honderden adviezen die ze allemaal zo goed en kwaad als het kan probeert op te volgen, maar niets helpt.

De omgeving geeft de moeder het gevoel dat ze faalt

De volgende ochtend zitten zij en haar partner bij de huisarts. Lotte, zo heet ze, voelt zich vreselijk, haar baby is bij haar moeder, waar ze zo mogelijk nog meer zal huilen en het nog dagen zal duren voordat ze de extra onrust weer kwijt zal zijn. Maar Richard was onverbiddelijk geweest, ‘Ik zie dat je er aan onderdoor gaat en we gaan nu naar de huisarts om hulp voor jou te regelen.’ Lotte had er tegenin willen brengen dat er geen andere mogelijkheid was dan bij haar baby te blijven en vol te houden, elke ontregeling zou het haar juist extra zwaar maken, maar ze had er simpelweg geen energie meer voor.

Een moeder voelt wanneer haar baby haar nodig heeft

Hoewel zij en Richard altijd echte maatjes waren geweest, leek het wel of ze nu van een andere planeet kwamen. Hij gaf haar nu, net zoals bijna iedereen in haar omgeving het gevoel dat het aan haar lag. Zij was niet in staat haar baby los te laten, wanneer ze de hulp zou accepteren en de baby wat meer regelmaat zou aanbieden dan zou het echt veel beter gaan. Maar hoe Lotte nu ook aan het einde van haar latijn was en hoe ze ook op het randje van de afgrond leek te staan, ze wist één ding zó zeker en dat voelde zó van levensbelang voor haar en haar meisje; Carolina heeft haar nodig en ze zou nooit opgeven. Als dit het is, als dít voor haar het moederschap is, dan is dit wat ze zal blijven doen.

Alsof je met 1 druk op de knop de problemen kunt oplossen

‘Lotte, ik begrijp dat het nog steeds niet helemaal lekker loopt’, begint de huisarts zijn betoog. ‘Ik denk dat we toe zijn aan een volgende stap, de kinderafdeling van het ziekenhuis kan Carolina vandaag al opnemen. Ze gaan haar dan resetten. Jullie krijgen 3 dagen volledige rust en kunnen bijtanken. En jullie kunnen haar dan na drie dagen, of een week, mocht het toch wat langer duren, weer ophalen.’

Richard buigt wat naar de huisarts toe, het idee van een week stilte lijkt hem aan te staan. ‘Resetten? Wat houdt dat dan precies in?’

‘Ze laten Carolina gecontroleerd huilen en leren haar zo in een goed ritme te functioneren. Ze..’ Hij stopt abrupt wanneer Lotte uit haar stoel omhoog komt met een gezicht dat grauwwit is geworden, met een verstikte stem spreekt ze, worstelend door de tranen heen, maar met een kracht die alleen maar uit de diepste kern van haar binnenste kan komen: ‘Nee.’

De kracht van een moeder komt diep van binnen

Heel diep ademt ze de koude, frisse buitenlucht in. En ze voelt het kleine vlammetje wat diep van binnen is gaan branden, of was het daar altijd al? Wanneer er niemand is die haar en haar kleine meisje echt kunnen helpen, dan is dat tenminste duidelijk.

Dit is het moment wat haar altijd is bijgebleven. Het keerpunt waarop ze contact maakte met haar eigen krachtbron. Dat hele kleine zwakbrandende vlammetje dat dag na dag, week na week, sterker ging branden. En het was ook precies dat moment dat haar kleine meisje en zij een onuitgesproken verbond kregen. Het is dan misschien loeizwaar, maar ‘we are in this together’.

Die band die ze samen smeedden in die dagen van donkerte is er nu nog, het lijkt wel of ze één zijn. Zoveel vertrouwen in de onvoorwaardelijke aanwezigheid van de ander.

Vertrouwen is niet altijd makkelijk, maar het zal je helpen

De kracht die elke moeder in zich heeft, soms goed bedekt, maar vaak als een lichtje in de kern van wie ze is, dat is het moederhart. Dat vanaf het moment van de conceptie niet meer alleen voor haarzelf klopt. Elke moeder is door talloze onzichtbare draden verweven met haar kind(eren) en gaan ze samen door gitzwarte tijden? Dan worden deze banden alleen maar sterker.

Lieve moeders, vertrouw op je moederhart, wanneer er aandachtig naar geluisterd wordt dan kan het alleen maar de waarheid spreken.

Een moederhart klopt altijd.

Liefs,
Melanie

De kern van Oerzacht is de groep vrouwen die wij zijn. Wij als team zijn de worstelende kwetsbare moeders die hetzelfde ervaren of hebben ervaren in combinatie met de ervaring, deskundigheid en kennis die we in ons professionele deel van ons leven hebben opgedaan.

Je alleen en geïsoleerd voelen als moeder zou er niet mogen zijn, Moederschap is een fase van ons leven waarin we in onze kern mogen vertrouwen dat we deel uitmaken van een groep van vrouwen, een vangnet van liefde, warmte, kennis, ervaring, herkenning en kwetsbaarheid.

In onze huidige tijd is dit triest genoeg vaak het tegenovergestelde; Dit contrast van het nooit méér nodig hebben van verbinding dan nu, en tegelijkertijd juist minder toegang hebben tot dit vangnet, zorgt voor gevoelens van onzekerheid, schaamte, falen, frustratie, isolatie en eenzaamheid.

Wij vertellen je niet wat je moet doen, wij bieden niet de oplossing, maar we begeleiden jouw proces en delen onze kennis en ons hart met jou.